Manau (spreek uit Mano) is een jongen van 11 jaar die heel graag buiten is en meehelpt in de tuin.
Enkele weken geleden gleed hij uit met zijn rubberlaarzen in het natte gras terwijl hij een kruiwagen bergop duwde. De kruiwagen kiepte omhoog en Manau viel met zijn tanden bijna volledig door zijn tong. Het bloedde heel erg. Na gespoeld te hebben zagen we pas hoe groot de wonde was. Het was duidelijk dat dit niet vanzelf terug dicht zou groeien. Wij dus naar de spoed.
Onderweg verzekerde God me dat Hij bij machte is om het “onmogelijke” te doen als wij bereid zijn om te doen wat binnen onze mogelijkheden ligt. Ik moest duidelijk Gods aangezicht zoeken en het van Hem verwachtten.
De urgentiearts bevestigde inderdaad dat er enkele hechtingen gezet moesten worden maar wel zonder verdoving omdat hij dan al sowieso 2 prikjes moest geven die Manau zou voelen en daarmee zou hij al 2 hechtingen geplaatst hebben. Manau had schrik en klemde zijn handjes rond de rand van het bed. Ik verzekerde hem dat het goed kwam en dat ik zou bidden. Ik legde één hand op zijn been en één op zijn gespannen handje en begon zachtjes in tongen te bidden. Dit was hetgeen binnen mijn mogelijkheden lag, nu kon God de rest doen. Onmiddellijk werd Manau zijn handje terug wat warmer en ontspande.
De dokter begon te naaien. Na de tweede hechting vroeg hij aan Manau of het ging. Tot de grote verbazing van de dokter en de verpleegster zei Manau: “Wanneer ga je beginnen met naaien?” De verpleegster begon zelfs te twijfelen of we wel gevoel hebben in onze tong! (bijt er maar eens op). “Als dat zo zit” zei de dokter “ga ik nog een hechting zetten want de wonde is groot genoeg voor 5 hechtingen!”
Ik bleef zachtjes doorbidden in tongen terwijl er een groot ontzag en grote dankbaarheid in mijn hart opwelde voor die grote God die de beste verdoving en rust gaf op dat moment.
Toen we terug thuis waren herstelde de tong goed. Hij kon goed praten en eten.
Maar … al snel hadden we door dat de smaak wegbleef, hij proefde niets van wat hij at.
Toen Paul en Annick ’s zondags bij ons in de kerk waren lieten we met Manau bidden. Paul bad dat hij terug zou gaan genieten van chocola en koekjes. Achteraf moest hij testen. Hij stak een snoepje in zijn mond en zijn ogen gingen wijd open.: “Ik proef het mama!” zei hij. “Dank u Jezus!!!”
In de auto op weg naar huis riep Manau ineens: “ Mama, kijk!” Hij plooide zijn tong tot een ‘gootje’. Dit kon hij niet meer doen omdat de wonde dit verhinderde. “Dit doet ook geen pijn meer als ik dat doe” riep hij blij. Manau vertelde dat hij een heel fijne, aangename en speciale ervaring vond dat jullie met hem gebeden hebben en hij heeft de eerste week verschillende keren per dag gezegd hoe fijn hij het wel vind om terug te proeven en te genieten van al het lekkers dat God voorziet
Halleluja!!!
Lieve groeten en Gods rijke voorziening in jullie gezin en werk!
Lode & Lisbet
Laatst aangepast op dinsdag, 15 mei 2012