Dit is het verslag van Linda van S., uit Nederland, dat we met haar toestemming hier plaatsen.
Let eens op een aantal principes die zij heeft toegepast voor haar doorbraak.
Let ook eens op het feit dat alles weg was, maar de volgende dag weer een beetje terugkwam. En wat doe je dan?
“Ik zal beginnen bij het begin.
In 2001 kwam ik tot geloof, hoewel ik altijd wel heb geweten dat God bestaat. In 2002 heeft Hij mij genezen van een eetstoornis. Ik was bang voor eten en woog veel te weinig :48 kilo bij 1,75 m. Op vakantie in Tsjechië vroeg ik de Heer me te helpen in die strijd, en ik heb nog nooit zo lekker gegeten als die maaltijd daarna!!! Mijn hele bord was leeg, hoewel een pitabroodje met kaas me meestal al moeite kostte. In die tijd kwam ik op het goede idee (rara hoe kwam dat) om 6x per dag te eten, dit doe ik nog altijd want mijn lichaam heeft dat gewoon nodig.
Na veel geestelijke en psychische strijd heeft de Heer me in 2005 genezen van hyperventilatie (chronische en aanvalshyperventilatie), van angsten (ik durfde niet ’s nachts naar de wc en was vreselijk bang voor alles) en heeft me daarmee echt vrijgemaakt. Alleen de fibromyalgie bleef, dus ik nam aan dat hij [God] daar dan wel zo Zijn redenen voor zou hebben.
Er is regelmatig gebeden voor genezing van de FM, maar het gebeurde nooit. Ik rekende er ook helemaal niet meer op, want waarom zou je blijven hopen als je dan toch weer tot de ontdekking komt dat het niet gebeurt. Dat was me te pijnlijk en ik heb die deur echt een beetje dichtgegooid voor de Heer.
Vorige week zondag is er voor genezing gebeden, weer zonder resultaat. Precies zoals ik had verwacht. Dinsdag was er een avond over genezing. Ik was zeer sceptisch, en ging erheen omdat ik het zo’n moeilijk onderwerp vind. Ik snapte niet dat Hij genezing belooft en het niet gaf.
Toen er voor me gebeden werd dinsdagavond, moest ik vreselijk huilen ineens. Daarna voelde ik me vrij slap, maar wel op een prettige manier. De spierspanning in mijn schouders en nek was drastisch veranderd, en de conclusie was dat dat dan van de emoties zou komen. Ik werd gewaarschuwd dat ik er best nog op aangevallen zou kunnen worden, maar dat ik evt. pijn of vermoeidheid zou mogen ‘wegsturen’ in Jezus’ naam. Jajaja, dacht ik, dat zal wel. Leuk idee.
De volgende dag, woensdag, voelde ik een beginnende rugpijn. Dat belooft niet veel goeds, dacht ik. Ik moest denken aan dat ‘wegsturen’, dus ik zei bij mezelf ’nee, pijn, in Jezus’ naam, ga weg’ en moest haast lachen van het idee. Tot ik merkte dat de pijn echt opeens weg was! Dat geloof je toch niet? Nee, inderdaad, maar het gebeurde een keer of 20 die dag en toen was er weinig ruimte meer om het niet te geloven. Donderdag gebeurde het ook nog een keer of drie. Eind van de middag was ik ineens heel erg moe. Ik twijfelde erg, of ik nou wel of niet genezen was, en waarom ik dan zo moe was, echt een geestelijke strijd gevoerd. Vrijdag heb ik (voor mijn gevoel dan) als een jong veulentje door de dierentuin gehuppeld met Michiel en de meiden, met Naomi onder één arm de glijbaan op om er vervolgens met mijn been klem te komen, alleen maar dikke pret gehad! Zaterdag was ik ’s morgens erg moe, maar ik wist dat dit alleen een geestelijke aanval was, om me te laten geloven dat de genezing niet waar was. En ik besloot te geloven dat God goed is en trouw, zoals Hij beloofd heeft. Daarmee heb ik dus mijn afweermechanismen uitgeschakeld die ik tegenover Hem had, wat zwaar en eng was, maar belangrijk.
Omdat die strijd nog gaande was, heb ik zondag opnieuw voor me laten bidden, en ik ben ook gezalfd met olie. Om er geestelijk echt een streep onder te zetten en het hoofdstuk af te sluiten. Ik heb ook aan God beleden dat ik Hem eerder had moeten vertrouwen. Hij is echt GOED!
Op dit moment gaat het heel goed. Ik ga ’s middags nog wel liggen, omdat mijn lichaam daaraan gewend is. Maar ik lees bijvoorbeeld een boek, en lig even wat te dromen, in plaats van diep te slapen en niet meer op gang te komen. Ook heb ik haast geen pijn, hoewel mijn spieren wat moeten wennen aan de verkregen vrijheid. Ik heb mijn harnasje van voorzichtigheid mogen afleggen. Altijd moest ik afmeten welke bewegingen ik maakte, want elke verkeerde beweging werd opgevolgd door een of meerdere dagen pijn. En dat is weg, na 11 jaar! Wat een vrijheid! Wat is God groot!
Dank U Heer!”
Naschrift: “Dit bovenstaand bericht heeft iedereen die ik ken (en die digitaal is) kunnen lezen op Hyves en Facebook. En nog veel meer mensen gaan het horen!”
Groetjes, Linda van S., Nederland
UPDATE van 14 juni 2011:
“Weet je dat ik nog steeds met sprongen vooruit ga? Ik heb steeds minder vaak een terugslag w.b. vermoeidheid, en de pijn is er ook bijna nooit. Ik ben veel actiever, kan sterkere smaken verdragen, heb meer zin om dingen te doen, meer geduld, enzovoort! En ik sla steeds vaker het rusten in de middag over, omdat het gewoon niet altijd meer nodig is! Daarnaast heeft God me ook nog eens een superleuke baan gegeven hier vlak bij huis, ik ga voor oudere mensen zorgen, en mag beginnen met een contractje voor 8 uur per week (2×4), en krijg de kans om uit te breiden wanneer ik dan aankan en wil 😀 Cool hè!!”
God is zo goed!!
Update een jaar na dato:
Eigenlijk ben ik bijna jarig. Want zoals ik nu ben, word ik volgende maand één jaar. Hoera!
Op 22 maart 2011 veranderde mijn leven. Ik had al bijna 11 jaar fibromyalgie, en op die avond nam God het weg. De dagen erna waren hectisch, verwarrend, angstig en hoopgevend. Inmiddels weet ik dat het ECHT weg is.
Het afgelopen jaar was een jaar van opbouw. Een jaar van het wiel opnieuw uitvinden. Een jaar van hoop. Van herziening van al mijn grenzen. Van vallen en opstaan. Van gedragspatronen en gedachtepatronen stap voor stap verleggen. Van vrijheid nemen en angsten overwinnen. Van kracht en groei.
Nu, een jaar later, is er opnieuw een keerpunt. Wat wilde ik ooit, maar is niet gelukt door die ziekte? Kan het nu alsnog, als ik het nog steeds wil? En wil ik dat eigenlijk nog wel? Wat wil God dat ik doe?
Sinds mijn genezing is zo’n beetje alles veranderd. Waar ik voorheen altijd rugpijn en vaak ook andere pijnen had, altijd moe was en altijd mijn grenzen moest bewaken, heb ik nu veel meer vrijheid. Ik heb geen pijn, ik ben fit en het geeft niet als ik eens een keer te veel energie verbruik, want ik herstel er van en blijf er niet wekenlang doodmoe door.
Nu zie ik ook pas hoe ernstig die fibromyalgie mijn leven beïnvloedde. Voorheen kon ik er niet teveel aan denken. Ik moest er nou eenmaal mee dealen, want het wàs gewoon zo. Achteraf, zie ik wat een impact het had. Ik kon niet in één keer de wc schoonmaken. Dan deed de dagen erna mijn rug zo veel pijn! Ik kon niet ‘even’ stofzuigen, dan was mijn energie op voor de rest van de dag en had ik natuurlijk weer extra pijn. Ik kon niet zomaar even op de fiets springen en iets gaan doen, alles moest nauwkeurig ingepland en regelmatig uitgesteld worden omdat het niet lukte. Ik was gewoon te moe. Elke middag na de lunch een uur slapen. En dan wakker worden van de wekker en de rest van de dag eigenlijk niet meer op gang kunnen komen. En dat met twee kleine kinderen! Nu kan ik makkelijk de wc en de keuken schoonmaken en heb er geen pijn van. Af en toe een uurtje rusten ’s middags, als het zo uitkomt, is tegenwoordig geen noodzaak meer, maar pure luxe!
Het isolerende van een ziekte die zoveel consequenties voor jezelf heeft, maar waar niemand ook maar iets van ziet aan de buitenkant: het is zo eenzaam! Dat weet je niet, als je het niet zelf hebt meegemaakt. Je leert het wel af om het aan iedereen uit te leggen, want de mensen zijn hard, als ze je niet kunnen begrijpen. Als ze geen vermogen hebben zich in te leven in iets wat ze niet met eigen ogen kunnen zien. Dan houd je al gauw liever je mond dicht. En ja, het is eenzaam dat je dan ‘een rare’ gevonden wordt, of misschien zelfs lui, terwijl je elke dag opnieuw zo vecht.
Ik neem met het schrijven van dit stuk ook een risico. Een aantal mensen zal het misschien niet begrijpen. Een enkeling zal het zelfs niet geloven. Maar voor hen Dit is het verslag van Linda van S., uit Nederland, dat we met haar toestemming hier plaatsen.
Let eens op een aantal principes die zij heeft toegepast voor haar doorbraak.
Let ook eens op het feit dat alles weg was, maar de volgende dag weer een beetje terugkwam. En wat doe je dan?
“Ik zal beginnen bij het begin.
In 2001 kwam ik tot geloof, hoewel ik altijd wel heb geweten dat God bestaat. In 2002 heeft Hij mij genezen van een eetstoornis, ik was bang voor eten en woog veel te weinig (48 kilo bij 1,75 m. ) Op vakantie in Tsjechië vroeg ik de Heer me te helpen in die strijd, en ik heb nog nooit zo lekker gegeten als die maaltijd daarna!!! Mijn hele bord was leeg, hoewel een pitabroodje met kaas me meestal al moeite kostte. In die tijd kwam ik op het goede idee (rara hoe kwam dat) om 6x per dag te eten, dit doe ik nog altijd want mijn lichaam heeft dat gewoon nodig.
Na veel geestelijke en psychische strijd heeft de Heer me in 2005 genezen van hyperventilatie (chronische en aanvalshyperventilatie), van angsten (ik durfde niet ’s nachts naar de wc en was vreselijk bang voor alles) en heeft me daarmee echt vrijgemaakt. Alleen de fibromyalgie bleef, dus ik nam aan dat hij [God] daar dan wel zo Zijn redenen voor zou hebben.
Er is regelmatig gebeden voor genezing van de FM, maar het gebeurde nooit. Ik rekende er ook helemaal niet meer op, want waarom zou je blijven hopen als je dan toch weer tot de ontdekking komt dat het niet gebeurt. Dat was me te pijnlijk en ik heb die deur echt een beetje dichtgegooid voor de Heer.
Vorige week zondag is er voor genezing gebeden, weer zonder resultaat. Precies zoals ik had verwacht. Dinsdag was er een avond over genezing. Ik was zeer sceptisch, en ging erheen omdat ik het zo’n moeilijk onderwerp vind. Ik snapte niet dat Hij genezing belooft en het niet gaf.
Toen er voor me gebeden werd dinsdagavond, moest ik vreselijk huilen ineens. Daarna voelde ik me vrij slap, maar wel op een prettige manier. De spierspanning in mijn schouders en nek was drastisch veranderd, en de conclusie was dat dat dan van de emoties zou komen. Ik werd gewaarschuwd dat ik er best nog op aangevallen zou kunnen worden, maar dat ik evt. pijn of vermoeidheid zou mogen ‘wegsturen’ in Jezus’ naam. Jajaja, dacht ik, dat zal wel. Leuk idee.
De volgende dag, woensdag, voelde ik een beginnende rugpijn. Dat belooft niet veel goeds, dacht ik. Ik moest denken aan dat ‘wegsturen’, dus ik zei bij mezelf ’nee, pijn, in Jezus’ naam, ga weg’ en moest haast lachen van het idee. Tot ik merkte dat de pijn echt opeens weg was! Dat geloof je toch niet? Nee, inderdaad, maar het gebeurde een keer of 20 die dag en toen was er weinig ruimte meer om het niet te geloven. Donderdag gebeurde het ook nog een keer of drie. Eind van de middag was ik ineens heel erg moe. Ik twijfelde erg, of ik nou wel of niet genezen was, en waarom ik dan zo moe was, echt een geestelijke strijd gevoerd. Vrijdag heb ik (voor mijn gevoel dan) als een jong veulentje door de dierentuin gehuppeld met Michiel en de meiden, met Naomi onder één arm de glijbaan op om er vervolgens met mijn been klem te komen, alleen maar dikke pret gehad! Zaterdag was ik ’s morgens erg moe, maar ik wist dat dit alleen een geestelijke aanval was, om me te laten geloven dat de genezing niet waar was. En ik besloot te geloven dat God goed is en trouw, zoals Hij beloofd heeft. Daarmee heb ik dus mijn afweermechanismen uitgeschakeld die ik tegenover Hem had, wat zwaar en eng was, maar belangrijk.
Omdat die strijd nog gaande was, heb ik zondag opnieuw voor me laten bidden, en ik ben ook gezalfd met olie. Om er geestelijk echt een streep onder te zetten en het hoofdstuk af te sluiten. Ik heb ook aan God beleden dat ik Hem eerder had moeten vertrouwen. Hij is echt GOED!
Op dit moment gaat het heel goed. Ik ga ’s middags nog wel liggen, omdat mijn lichaam daaraan gewend is. Maar ik lees bijvoorbeeld een boek, en lig even wat te dromen, in plaats van diep te slapen en niet meer op gang te komen. Ook heb ik haast geen pijn, hoewel mijn spieren wat moeten wennen aan de verkregen vrijheid. Ik heb mijn harnasje van voorzichtigheid mogen afleggen. Altijd moest ik afmeten welke bewegingen ik maakte, want elke verkeerde beweging werd opgevolgd door een of meerdere dagen pijn. En dat is weg, na 11 jaar! Wat een vrijheid! Wat is God groot!
Dank U Heer!”
Naschrift: “Dit bovenstaand bericht heeft iedereen die ik ken (en die digitaal is) kunnen lezen op Hyves en Facebook. En nog veel meer mensen gaan het horen!”
Groetjes, Linda van S., Nederland
UPDATE van 14 juni 2011:
“Weet je dat ik nog steeds met sprongen vooruit ga? Ik heb steeds minder vaak een terugslag w.b. vermoeidheid, en de pijn is er ook bijna nooit. Ik ben veel actiever, kan sterkere smaken verdragen, heb meer zin om dingen te doen, meer geduld, enzovoort! En ik sla steeds vaker het rusten in de middag over, omdat het gewoon niet altijd meer nodig is! Daarnaast heeft God me ook nog eens een superleuke baan gegeven hier vlak bij huis, ik ga voor oudere mensen zorgen, en mag beginnen met een contractje voor 8 uur per week (2×4), en krijg de kans om uit te breiden wanneer ik dan aankan en wil 😀 Cool hè!!”
God is zo goed!!
Update een jaar na dato:
Eigenlijk ben ik bijna jarig. Want zoals ik nu ben, word ik volgende maand één jaar. Hoera!
Op 22 maart 2011 veranderde mijn leven. Ik had al bijna 11 jaar fibromyalgie, en op die avond nam God het weg. De dagen erna waren hectisch, verwarrend, angstig en hoopgevend. Inmiddels weet ik dat het ECHT weg is.
Het afgelopen jaar was een jaar van opbouw. Een jaar van het wiel opnieuw uitvinden. Een jaar van hoop. Van herziening van al mijn grenzen. Van vallen en opstaan. Van gedragspatronen en gedachtepatronen stap voor stap verleggen. Van vrijheid nemen en angsten overwinnen. Van kracht en groei.
Nu, een jaar later, is er opnieuw een keerpunt. Wat wilde ik ooit, maar is niet gelukt door die ziekte? Kan het nu alsnog, als ik het nog steeds wil? En wil ik dat eigenlijk nog wel? Wat wil God dat ik doe?
Sinds mijn genezing is zo’n beetje alles veranderd. Waar ik voorheen altijd rugpijn en vaak ook andere pijnen had, altijd moe was en altijd mijn grenzen moest bewaken, heb ik nu veel meer vrijheid. Ik heb geen pijn, ik ben fit en het geeft niet als ik eens een keer te veel energie verbruik, want ik herstel er van en blijf er niet wekenlang doodmoe door.
Nu zie ik ook pas hoe ernstig die fibromyalgie mijn leven beïnvloedde. Voorheen kon ik er niet teveel aan denken. Ik moest er nou eenmaal mee dealen, want het wàs gewoon zo. Achteraf, zie ik wat een impact het had. Ik kon niet in één keer de wc schoonmaken. Dan deed de dagen erna mijn rug zo veel pijn! Ik kon niet ‘even’ stofzuigen, dan was mijn energie op voor de rest van de dag en had ik natuurlijk weer extra pijn. Ik kon niet zomaar even op de fiets springen en iets gaan doen, alles moest nauwkeurig ingepland en regelmatig uitgesteld worden omdat het niet lukte. Ik was gewoon te moe. Elke middag na de lunch een uur slapen. En dan wakker worden van de wekker en de rest van de dag eigenlijk niet meer op gang kunnen komen. En dat met twee kleine kinderen! Nu kan ik makkelijk de wc en de keuken schoonmaken en heb er geen pijn van. Af en toe een uurtje rusten ’s middags, als het zo uitkomt, is tegenwoordig geen noodzaak meer, maar pure luxe!
Het isolerende van een ziekte die zoveel consequenties voor jezelf heeft, maar waar niemand ook maar iets van ziet aan de buitenkant: het is zo eenzaam! Dat weet je niet, als je het niet zelf hebt meegemaakt. Je leert het wel af om het aan iedereen uit te leggen, want de mensen zijn hard, als ze je niet kunnen begrijpen. Als ze geen vermogen hebben zich in te leven in iets wat ze niet met eigen ogen kunnen zien. Dan houd je al gauw liever je mond dicht. En ja, het is eenzaam dat je dan ‘een rare’ gevonden wordt, of misschien zelfs lui, terwijl je die er waarde aan hechten, maak ik dit openbaar. Laat het een bemoediging zijn, een lichtpuntje voor hen die elke dag moeten strijden, een straaltje hoop voor diegenen die wanhopig zijn. God doet grote dingen!
Linda S.