Onlangs sprak ik met een bewogen man. Hij vertelde dat hij zou willen stoppen met werken, om voltijds voor de Heer te gaan werken. ‘Er is zoveel nood en mensen moeten het evangelie van Gods liefde toch horen’, zei hij.
We raakten verder aan de praat over zijn job, zijn omgeving, vrienden. Hij vertelde over diverse mensen die hij had uitgenodigd voor de dienst in zijn gemeente. Ik vroeg hem of hij zelf met en voor die mensen had gebeden; bijvoorbeeld op z’n werk, die vriend die ernstig ziek is, die andere situaties… Hij keek me verbaasd aan. ‘Je hebt gelijk’, zei hij, ‘het is een religieus idee dat het mijn taak is om mensen in de dienst te brengen en dat het daar dan moet gebeuren.’
Het punt is dit lieve vriend: als jij iemand uitnodigt voor een dienst, dan draait er een filmpje in twee hoofden: in jouw hoofd een filmpje van hoe jij werd aangeraakt afgelopen zondag, de enthousiaste levendige sfeer en de genezing die je zag plaatsvinden. In het hoofd van de ontvanger speelt een ander filmpje bij die uitnodiging: namelijk de ervaringen die hij heeft gehad in zijn kerkelijke omgeving (vaak als kind), en jij weet niet wat dat is geweest, maar in de meeste gevallen is dat niet positief helaas. ‘God’ en ‘geloof’ is in het denken van de meeste mensen niet relevant meer in onze maatschappij. En dat hebben wij aan onszelf te danken.
Als ik met iemand bid, die juist bij de koffieautomaat aan mij vertelt dat hij een geliefde heeft verloren, of als ik met iemand over de telefoon bid, die me juist heeft verteld dat ze onder druk en stress van het bedrijf gebukt gaat… dan geef ik op dat moment God en die persoon een gelegenheid om elkaar te ontmoeten. Die persoon krijgt ter plekke de gelegenheid om God te proeven, te zien, te ervaren dat God goed is. Hij zal ervaren dat God in onze moderne maatschappij perfect weet wat hij moet doen.
Jij bent de ‘pastor’, de ‘herder’ voor de mensen die jij ontmoet. Soms is dat alleen luisteren, soms een hug, soms de hand op een schouder en vragen of je mag bidden. Soms een zak met boodschappen. Barmhartigheid, oprechte liefde voor de medemens, de hug aan een Syrische man die worstelt om in het Nederlands iets te zeggen: ‘jij… koffie mij drinken?’.
Dat is de ‘dienst’, dat is God een gezicht geven, een stem geven, voelbaar maken.
Ik heb altijd weer ontdekt dat mensen geraakt worden. Nu is de tijd, dit is het uur.
Luister naar Pauls woord hierover op 3 februari: https://www.alive-and-well.org/iedereen-heeft-een-bediening-2/