“Sinds een paar weken heb ik zo’n rugpijn dat sokken aantrekken pas in de middag lukt. Dan wordt alles opeens een stuk lastiger. Van pijn word je moe, je bent beperkt en het is moeilijk om positief te blijven. Na 2 weken moet ik echt een afspraak met de huisarts gaan maken en als ik bel voor een afspraak blijkt de praktijk de rest van de week gesloten vanwege studie…
Dan kijk ik op facebook even bij de nieuwtjes en zie dat […] een herinnering heeft geplaatst voor [de dienst] over genezing en weet ik eigenlijk al gelijk dat ik daar moet zijn. Maar… ik heb veel verweer en angst om er heen te gaan. Durf ik dat alleen? Komen daar ook mensen die ik vertrouw waar ik bij kan gaan zitten? De vragen en angsten zijn groter dan mijn moed om te gaan. Aan het einde van de dag besef ik opeens dat ik gewoon kan gaan en als het uiteindelijk niet goed voelt, ik me niet veilig genoeg voel, dat ik dan zo weer naar huis kan gaan en dus ga ik.
Het is nog rustig, ik ben vroeg, maar de één na de ander die ik ken, komt binnen en uiteindelijk is het veilig genoeg om een plekje te zoeken en te blijven. De boodschap die gebracht wordt over genezing is niet nieuw voor mij. Toch worden er dingen gezegd die ik nog nooit eerder zo heb gehoord. Paul zegt: “Toen ik hier binnen kwam, kwam God ook hier binnen en Jezus en de Heilige Geest, want waar ik ben, zijn Zij en Zij zijn in mij en in jullie. En er komen engelen met mij mee en met jullie, daarom is het hier heel erg vol! Vol met God, met Jezus, met de Heilige Geest en met engelen” en gelijk herinner ik me wat ik dacht toen ik binnen kwam… “Als die en die er niet zijn, ga ik weer naar huis…”
Enfin. Mensen die pijn hadden, mochten naar voren komen en ik had mijn vinger al snel omhoog gedaan en Paul riep me naar voren. Ik wilde even wachten tot er meer mensen naar voren gingen en ben [toen] bibberend naar voren gegaan. Er werd gebeden, Jezus was er, de pijn werd echt minder en toch was ik niet op mijn gemak en op een gegeven moment vond ik het ook genoeg. “Waarom lach je…?” vroeg Paul. “Van de zenuwen…” zei ik. En toen zei hij het mooiste van die hele avond: “Je hoeft nog niet achter je muur vandaan te komen. God komt wel bij jou achter je muur. Ga maar lekker terug naar je plekje.”
Om 4 uur ’s nachts werd ik wakker en voelde niks. Geen pijn, helemaal niks. En ik was happy en vrolijk en ook dat was lang geleden. Vlug uit bed gegaan, naar beneden en het was echt weg, helemaal geen pijn meer. Ik heb wat geschilderd, wat dingen opgeruimd en ik keek naar buiten en zag de heldere sterrenhemel en was zo blij: God wat bent U goed en wat is de hemel mooi! En na een uurtje ben ik weer terug naar bed gegaan.
Toen ik ’s morgens wakker werd, was de pijn weer terug. Dat was teleurstellend. Het was iets minder dan daarvoor, ik kon wel al gelijk mijn sokken aantrekken, maar het was nog steeds niet draaglijk zonder pijnstillers.
Waarom wil ik dit vertellen? In dat uurtje ’s nachts zonder pijn heeft God me laten zien dat Hij wíl en kán genezen. Hij heeft me laten zien dat ik blij mág en kán zijn. Ik bén naar die avond over genezing gegaan. Ik ben niet terug naar huis gegaan maar gebleven. Ik bén naar voren gegaan, ik heb zelfs later nog met en voor anderen gebeden. God heeft me via Paul laten weten dat het goed is, dat ik nog niet achter mijn muur vandaan durf te komen, dat Hij wel bij mij achter mijn muur komt. En ja… ik heb nog steeds pijn in mijn rug. Maar ik weet nu dat God er is, dat het voor nu goed is zo en dat er meer mogelijk is, als ik daar aan toe ben.
Ik durf nog niet. En dat is oké. Maar dat gaat vast wel komen, dat hoeft niet altijd zo te blijven. Dat heeft God me laten zien en dat is voor nu mijn genezing. En ik zie uit naar meer.”
Noot van Alive and Well: lees eens het (recente) getuigenis van Linda van S. die ook een proces van genezing meemaakte en ondermeer die angsten moest overwinnen. Klik hier.