Jacob, de aartsvader, heeft zo’n 23 jaar geleefd in de veronderstelling dat zijn lievelingszoon Jozef dood was. Verscheurd door een wild dier. Dat hadden 10 van zijn andere zonen hem wijsgemaakt. In werkelijkheid hadden zij Jozef namelijk verkocht aan slavenhandelaren.
Wat is er door deze man heengegaan toen hij ontdekte dat Jozef leefde? Opeens wordt naast de enorme blijdschap, ook het verraad van zijn bloedeigen zonen hem duidelijk. Jacob heeft moeten leren vergeven. Jozef ook. Jozef wordt evengoed geheel onverwacht geconfronteerd met zijn broers. In hoeverre hij nog geloofde in de dromen die hij op z’n 17e had gehad, weten we niet. Maar als plotseling dat moment daar is… wow, wat zou jij doen?
Zou dit de tijd kunnen zijn voor jou om te verzoenen met wie dan ook in je gezin of familie? Of vrienden? Collega’s? Zou het zo kunnen zijn dat God de pijn en het lijden alsnog kan gebruiken voor zijn plan? Het ten goede kan keren? Jozef begreep dat maar al te goed. Hij troost zijn eigen broers, door hen te zeggen niet boos te zijn op elkaar, maar te zien wat Gods hogere, grote plan is geweest: het hele volk Israël redden van uitsterving door honger!
Wat jouw lijden ook is (geweest), vergeef en roep God aan en vraag hem het ten goede te keren volgens zijn hogere plannen. Probeer daarbij niet uit te zoeken wat nu precies God’s rol is geweest. Wat hij gedaan heeft of niet gedaan heeft. Wat hij al dan niet actief heeft toegelaten of wat puur de kwaadaardige acties van mensen zijn geweest. Daar kom je niet uit.
Vlucht in gewoon in de armen van een God die altijd goed is, en wil je (ook emotioneel en geestelijk) genezen en zegenen. Hij wil alles in jouw leven ten goede keren, zonder dat hij overal verklaringen voor zal geven. Hij is een absoluut goede Vader!
Lieve groet,
Paul Immanuel en Annick Rooda